Twee jaar geleden spraken we moeder Saskia en vader Gjalt. Hun 9-jarige zoon Luc zat in de jaren daarvoor op verschillende scholen; regulier en speciaal onderwijs. Ook werden er diagnoses gesteld, waaronder ADHD en ASS. Toen de vierde school niet bleek te passen, stapte het gezin naar het Sociaal Plein. Er werd een team samengesteld: ouders, school, Sociaal Plein en de leerplichtambtenaar. Met elkaar besloten ze dat Luc de overstap zou maken naar het ACIC: het Autistisch Centrum In Contact. Twee jaar later spreken we weer met de ouders én Luc. ‘Het gaat nu echt heel goed met me. Op de Lorentzschool, daar buiten met voetbal en ik maak veel nieuwe vrienden. M’n leven is gewoon goed.’
Boos worden is niet erg
‘Het ACIC was goed hoor, ze hebben mij daar super goed geholpen. Maar ik vond het ook wel een beetje makkelijk allemaal. Na een jaar wilde ik terug naar een normale school.’ Bij het ACIC is Luc vooral op emotioneel gebied erg geholpen. Op de vorige scholen kon hij driftbuien krijgen en was het moeilijk contact met hem te krijgen. ‘Bij het ACIC leerden ze Luc dat hij boos mag zijn’, vertelt Saskia, ‘maar dat het ook nodig is weer rustig te worden en te praten met de begeleiders.’
Weer zin in leren
Zijn tijd bij het ACIC werd langzaam opgebouwd, gericht op rust en structuur. Toen Luc eenmaal volle dagen ging, bleek al snel dat de leerstof niet voldoende was. ‘Luc vroeg steeds vaker om nieuwe stof,’ zegt Gjalt. ‘Daarom stelden de leraren voor te gaan kijken bij een reguliere basisschool en legden ze contact met de Lorentzschool.’ Saskia vult aan: ‘Waar het eigenlijk op neer komt, is dat Luc bij het ACIC tot rust is gekomen. Hij kreeg de ruimte om zichzelf te zijn, leerde omgaan met bepaald gedrag en werd relaxt. Daardoor kreeg hij weer zin in leren en meedoen met de rest van zijn leeftijdsgenootjes.’ Na al die jaren is ook duidelijk geworden dat uitdaging voor Luc cruciaal is. ‘Hij leert heel makkelijk, weten we nu. Als hij niet wordt uitgedaagd, gaat hij zich vervelen en wordt hij opstandig. Zo’n jongetje hoort niet thuis op het speciaal onderwijs.’
Terug naar regulier onderwijs
Omdat Luc was uitgeschreven, was hij niet meer leerplichting. Saskia vertelt dat ze huiverig waren: ‘Je hoort vaak over kinderen zoals Luc, die tussen wal en schip belanden en onnodig lang thuis zitten. Dankzij de goede en snelle begeleiding van het ACIC, Sociaal Plein, de leerplichtambtenaar en Unita was dat bij ons niet het geval.’ Unita is een samenwerkingsverband voor passend onderwijs en was via het ACIC ingeschakeld om te ondersteunen. ‘De Lorentzschool heeft Luc de kans en het vertrouwen gegeven om door te groeien. Stap voor stap werden zijn uren op school uitgebreid. Voor elke wijziging hadden we goedkeuring nodig. Maar wat we ook nodig hadden, bijna altijd was het binnen twee dagen geregeld.’ Op dit moment krijgt Luc via Unita extra les, omdat hij twee jaar regulier onderwijs heeft gemist bij het ACIC. ‘Maar dat komt wel goed’, vertelt Gjalt trots. ‘Hij weet bijvoorbeeld precies de uitkomst van een staartdeling, alleen de methode kent hij niet. Dat wordt nu bijgespijkerd.’
Leren leven met autisme
Saskia en Gjalt kijken terug op bewogen jaren, maar zijn ook dankbaar. ‘We zaten met een jongetje thuis dat nergens leek te passen. Bij het ACIC leerden ze ons: autisme geneest nooit, maar je leert er wel mee leven. Dankzij alle hulp heeft Luc zijn gebruiksaanwijzing ontdekt, zit hij weer lekker in zijn vel en kan hij terug naar het ‘normale’ leven. Het afgelopen jaar heeft Luc een doel voor zichzelf gesteld: naar de havo op het ATC. ‘Mijn leraar denkt dat het mij zomaar kan gaan lukken.’ Op de vraag wie hij denkt te zijn over een jaar of tien, antwoord hij resoluut: ‘Nou, gewoon Luc.’